Και να λοιπόν που δε γαλήνεψε κανένας
ψευτοπροφήτες της αρένας.
Μάθετε πως χάθηκε πια η ευκαιρία
ξανά στην ίδια ιστορία τα νύχια σας να χώσετε βαθιά.

Είμαστε εδώ
και κάπου θα μας συναντήσεις
την πόρτα πίσω σου πριν κλείσεις.
Είμαστε εδώ.
Είμαστε εδώ.
Είμαστε εδώ.

Είμαστε εδώ,
το φως αυτό που δυναμώνει
καυτό, λευκότερο απ’ το χιόνι,
Είμαστε εδώ.

Και να λοιπόν
που η ζωή σας κάνει πλάκα,
σαν τα ποντίκια μες τη φάκα.

Ό,τι κι αν λες, ότι κι αν πεις,
κι όποιος κι αν είσαι
στα όρια σου θα κινείσαι,
κόντρα στον ίδιο σου εαυτό.

Είμαστε εδώ
και κάπου θα μας συναντήσεις
την πόρτα πίσω σου πριν κλείσεις.
Είμαστε εδώ.
Είμαστε εδώ.
Είμαστε εδώ.

Είμαστε εδώ,
το φως αυτό που δυναμώνει
καυτό, λευκότερο απ’ το χιόνι,
Είμαστε εδώ.

Ε, να λοιπόν
που το χαμόγελο παγώνει
σ’ όποιον τη σκέψη του στραβώνει.

Κρίμα σ’ αυτόν
που `χει φυλάξει για το τέλος
το πιο γλυκό κι αθώο βέλος,
την πιο ωραία σου στιγμή.