Αν του μυθικού ήρωα, Περσέα,
ο γιγάντιος ίσκιος του με προστατεύει,
η Μακεδονία θα σωθεί.

Αφού,
σαν ηλιακός ήρωας,
τους εχθρούς της Μακεδονίας θα τυφλώσει.

Κι εγώ, ο Περσέας,
θα συνεχίσω να βασιλεύω στην ιερή αυτήν γη•
που τ’ όνομά της έγινε απ’ τον Αλέξανδρο γνωστό,
σ’ όλο τον κόσμο.

Ο εχθρός,
φιλόδοξα χτυπάει της Ιστορίας την πόρτα.
Μα, οι σάρισσες οι μακεδονικές,
θα την κρατούν κλειστή για πάντα.

Δεν ξέρω αν η Μοίρα,
οδήγησε τους Ρωμαίους να μας κυκλώσουν.

Αυτή παίζει πάντα με τους θνητούς,
ψηλά από `κει.
Απ’ τον αθάνατό της θρόνο.

Αν το σημάδι αυτής της νύχτας,
το σβήσιμο του Φεγγαριού,
για λίγο,
θάνατος ή ζωή είναι για μας,
ο αυριανός Ήλιος θα το δείξει.

Στόμα με στόμα,
χαμηλόφωνα,
μέχρι τ’ αυτιά μου έφτασε,
πως είναι οιωνός κακός.

Σημάδι πως η μάχη θα χαθεί•
και η βασιλεία μου θα τελειώσει.

Αύριο, όλα θα κριθούν.
Αύριο.
Της μοίρας η εύνοια για νίκη αν θα φανεί
ή του θανάτου το μοιραίο τέλος!

Ο Λεύκος ποταμός,
τάφος υγρός θα γίνει,
για τον στρατό του Ρωμαίου ύπατου Λεύκιου,
αν τολμήσει να τον περάσει.

Επίθεση!
Εμπρός! Στην Νίκη!

Ο θρίαμβος με της νίκης τα φτερά,
πάνω στις σάρισσες κινείται.
Στις Φάλαγγές μας,
αόρατη δύναμη σκορπά.

Στην αλυσίδα του Χρόνου,
οι στιγμές,
κρίκοι θανάσιμου κλοιού για τις Λεγεώνες.

Εμπρός!
Και πάλι Εμπρός!
Μόνο μπροστά!
Εκεί μας περιμένει η Νίκη!

Φοβάμαι,
πως η μάχη,
παίρνει ουδέτερη τροπή.

Το τοπίο της,
αρχίζει να σκοτεινιάζει.

Οι Ρωμαϊκές σπείρες,
ανοίγουν κενά!
Οι Μακεδονικές Φάλαγγες,
διαλύονται!

Οι επίλεκτοι,
μάχονται σώμα με σώμα!
Μάταια, όμως.
Πέφτουν όλοι. Μέχρις ενός!

Σ’ όλο το μέτωπο,
αρχίζει αληθινή σφαγή!...
Χιλιάδες οι νεκροί!... Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι!...
Εδώ! Στην Πύδνα!...

Που τ’ όνομά της,
στην μνήμη των Μακεδόνων,
αισθήματα μελαγχολίας θα γεννά!...

Το χθεσινό σβήσιμο του Φεγγαριού...
σημάδι θλίψης ήταν!...

Για της Μακεδονίας, που αρχίζει...
η σκοτεινή εποχή!...