(Φωνές Νηρηίδων)

Ένα πουλί κρατάει για συντροφιά η Αλκυόνη.
Χωρίς να ξέρει πως κι αυτή,
την μέρα πάνω απ’ τις θάλασσες πετάει σαν πουλί,
-στον άλλον κόσμο-
απ’ όπου ήρθε το πληγωμένο αυτό πουλί.

Πρώτη φορά η Αλκυόνη έξω απ’ τον Πύργο βγαίνει•
πρώτη φορά κατεβαίνει του Πύργου τα σκαλιά.

Φαίνεται, μέσα της, βαθιά, κάτι συμβαίνει•
κάτι παράξενο• που ούτε αυτή το ξέρει.

Κόσμοι άλλοι στην φαντασία της Αλκυόνης ταξιδεύουν•
πέρα απ’ τον κόσμο που φτάνουν εδώ οι ναυαγοί.

Ίσως η φαντασία της κρύβει μέσα μια αλήθεια•
που ο δικός μας κόσμος ποτέ δε θα βρει.

Αν, πέρα από μας, υπάρχουν άλλοι κόσμοι,
αυτό το ξέρουν μόνο οι άγνωστοι κόσμοι• αυτοί.