Χρόνια, τώρα, πολλά,
η σκιά από μακριά του Βούδα έγινα.

Πιστός σ’ εκείνον,
που μπροστά στον βασιλιά πατέρα του,
έδωσα όρκο να φυλάω την ζωή του.

Σαν φάντασμα•
χωρίς θνητών αισθήσεις να με αντιληφθούν,
αόρατη ασπίδα γύρω του δημιούργησα.

Κι έτσι,
εκείνος σώθηκε,
από τρεις απόπειρες για την ζωή του.

Γιατί αρνήθηκε,
την ηγεσία της Σάγκα,
στον φιλόδοξο εξάδελφό του Ντεβαντάτα.

Για να γίνει αυτός αρχηγός.
Ηγέτης.

Όχι της Κοσμικής.
Μα, άλλης• πολύ πιο ισχυρής.
Της Θρησκευτικής Εξουσίας.

Που βασιλιάδες `μπρος της υποκλίνονται.

Και που μπροστά της,
η Κοσμική Εξουσία ωχριά.

Είν’ ένα Τίποτα• ένα Μηδενικό.

Γιατί η Εξουσία αυτή η Θρησκευτική,
κρατάει στα χέρια της ένα Μυστήριο.
Που άκρη δεν έχει•
ούτε τελειωμό.

Κι έτσι• αιώνια•
τις ψυχές• τα πνεύματα•
όλων των φαντασμάτων,
που εφήμερα από τον φλοιό της Γης περνούν,
ντυμένα με φθαρτά σώματα σάρκινα,
Μοναδικός Αυτή• Αληθινός Δεσπότης•
σ’ όλα τα μέρη• σ’ όλους τους καιρούς•
μέσα σε αόρατο κλοιό,
την μοίρα της ανθρωπότητας εξουσιάζει.