Στο Σύμπαν...
αρχίζουν να αφυπνίζονται...
όλες οι μορφές...
της ορατής και αόρατης Ύλης...

Συμπαντικό Τραγούδι...
μες στους πυρήνες των Ατόμων...
αρχίζει να γεννιέται…

Οι φωνές... ψιθυριστές...
σε όλο το Σύμπαν... ταξιδεύουν...

Η μνήμη μας...
βαθειά...
ό,τι ζήσαμε... θυμάται...

Όταν...
όλα τα άτομα...
ήμασταν Ένα...

Πριν διαλυθούμε...
και χαθούμε...
σε απέραντο χάος...

Κάποια από μας...
άτομα Υδρογόνου και Ηλίου...
σχημάτισαν...
τους πρώτους Ήλιους...

Σ’ ένα Σύμπαν μικρό...

Στην “Σκιώδη” εκείνη “Εποχή...”
Στους “Σκοτεινούς Αιώνες...”

Καιρός πέρασε πολύς...

Οι Γαλαξίες μεγάλωσαν...

Αμέτρητα Αστέρια...
φώτισαν...
το σκοτεινό το χάος...

Η πορεία αυτή... κράτησε πολύ...

Γεννήσεις... θάνατοι...
Αστεριών... Γαλαξιών...

Σ’ ένα ταξίδι... ατέλειωτο...
της ορατής... κι αόρατης ύλης...

Κάτι... λέει...
μέσα μας... βαθειά...

πως το ταξίδι αυτό... τελειώνει...

Μια αίσθηση... αστάθειας...
την ύπαρξή μας... διαπερνάει...
Αστέρια...
Μαύρες Τρύπες...
Πλανήτες...
Αστεροειδείς...
Κομήτες...
Αστρική Σκόνη...

Αόρατα κύματα...
βαριά...

φθάνουν... σε `μας...

ταράζοντας... την ύπαρξή μας...

Αρχίζουμε... χωρίς σκοπό...
ταξίδι...
στο απέραντο... το χάος...

Άλλα... απομακρυνόμαστε!...

Άλλα... πλησιάζουμε κοντά!...

Αρχίζουνε... συγκρούσεις...

Γαλαξιών... Αστεριών... Μαύρων Τρυπών... Πλανητών...
Αστεροειδών... Κομητών... Αστρικής Σκόνης...

Όλα... εναντίον Όλων!...

Στον Κεντρικό Ήλιο του Σύμπαντος…
οι Οντότητες... ακούνε... εκστατικά...
τους ήχους θλίψης του Πυρήνα...

“Ο Πυρήνας!...”
“Θρηνεί!...”
“Την κοσμική καταστροφή!...”

Στο Διαστημικό Κενό...
αρχίζει να ακούγεται...
μια Μελωδία Συμπαντική...

...Η Μελωδία του Θανάτου...

Οι ήχοι της...
περνούν από την ύπαρξη...
όλων των μορφών της Ύλης...

Ύλη και Μελωδία... γίνονται Ένα...

Η συμπίεση της Ύλης...
φθάνει...
σε ασύλληπτη μορφή...

Όλες οι Μαύρες Τρύπες...
συγκλίνουν σε ένα άπειρο...
απειροελάχιστο... βαρυτικό σημείο...

Μια Μαύρη Τρύπα...
που έλκεται... και χάνεται...
μες στο αόρατο... κέντρο...
του Κεντρικού Ήλιου του Σύμπαντος...
Μες στον Πυρήνα...

Τα βαρυτικά κύματα της Σκοτεινής Ύλης... αρχίζουν να σβήνουν...

Το Διαστημικό Κενό... ηρεμεί...

Η Μελωδία του Θανάτου... παύει ν’ ακούγεται...

Ο Κεντρικός Ήλιος του Σύμπαντος... αόρατος... συνεχίζει να υπάρχει...