Τον θυμόμουν από την Κομοτηνή,
από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Πανύψηλο παιδί,
με τζάκετ στρατιωτικό και άρβυλα χοντρά.
Τα μαλλιά κατσαρά και πλούσια.
Στα μάγουλα άχνιζε ένα αραιό γενάκι.
Συχνά παίζαμε τάβλι και μπιλιάρδο
στα καφενεία της πλατείας και στα σφαιριστήρια.
Ανοίγαμε ατέλειωτες ιδεολογικές συζητήσεις.
Ο επικεφαλής των αυτόνομων φοιτητών της Νομικής.

Εκείνο που μου προξενούσε ζωηρή εντύπωση
ήταν οι σχέσεις του με τις φοιτήτριες του "χώρου".
Τις άλλαζε σαν τα πουκάμισα.
Στις συνελεύσεις, στις πορείες, στις κρασοκατανύξεις,
όλο και κάποια θα τον κοιτούσε στα μάτια σαν Θεό.
Κι όλες τους, όλο και κάποιο δωράκι αναμνηστικό
είχαν να του χαρίσουν από το πενιχρό τους χαρτζιλίκι,
στο τέλος της γνωριμίας τους
– μου το εξομολογήθηκε κάποτε,
δείχνοντάς μου την πλούσια συλλογή του
σ’ ένα ράφι του φοιτητικού μου δωματίου.

Τον αντάμωσα τις προάλλες – χρόνια μετά
να βγαίνει από ένα ανθοπωλείο, επί της Μπότσαρη.
Ντυμένος στην τρίχα, κοντοκουρεμένος
και με μια μεγάλη ανθοδέσμη στα χέρια,
βιαζόταν να χωθεί στο αμάξι του.
Προλάβαμε ν’ αλλάξουμε δυο κουβέντες.
Ήταν καλά, παντρεύτηκε, δικηγορούσε
και δεν έβλεπε σχεδόν κανέναν
από τους παλιούς συμφοιτητές μας.
Μου γλίστρησε στην τσέπη
μια καρτούλα με τα τηλέφωνά του.

Όσο για την ανθοδέσμη:
"Έχω επέτειο γάμου!"
μου σφύριξε περήφανα
και χάθηκε στο βάθος του δρόμου.