Παλιά λικέρ κλεισμένα σε ιδιότροπα μπουκάλια
–σε σχήμα αμφίκοιλων σπαθιών
ή ανθρωπίνων ομοιωμάτων–
σκονίζονται ξεχασμένα σε ντουλάπια και σκρίνια
στα σπίτια πεθαμένων ανθρώπων.

Κεράσι, φρούτα, πικραμύγδαλο, η γεύση τους.

Σκόνη επικάθεται στη σκόνη,
καινούρια θλίψη στις τσαγιέρες,
στα ηδύποτα, στα γυαλικά, στα πιατάκια του γλυκού.

Παλιά λικέρ που περιμένουν ένα χέρι
να τους ελευθερώσει το πώμα με λαχτάρα
σε ποτήρια κατάλληλα να χυθούν
να προσφερθούν σε συγγενείς και καλεσμένους
σερβιρισμένα σε κρυστάλλινους δίσκους.

Όμως κανένας πια δεν έρχεται εδώ
ποτέ κανένας επισκέπτης δεν πατάει
κι εκείνα μένουν άπραγα και σκονισμένα
αιώνια μες στα μπουκάλια τους να περιμένουν.