Γελοίο το θέαμα των λιπόσαρκων υπερηλίκων
που αναδύονται, ετοιμόρροποι, από τη θάλασσα
ή των άλλων, με τη γιγαντιαία κοιλιά τους
και τα ακαλαίσθητα μαστάρια τους αηδιαστικά να κρέμονται.
Τρεκλίζουν αργά, στα ρηχά, σαν μεθυσμένοι
περπατάνε ξυπόλητοι, έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Ύστερα στυλώνονται και σέρνονται ως την ομπρέλα.
Στύβουν με όση δύναμη τους έχει απομείνει το μαγιό τους
να στάξει το θαλασσινό νερό στην άμμο, μην κρυώσουν.
Χώνονται στην καθαρή τους πετσέτα.
Τουρτουρίζουν για λίγο κι ύστερα πέφτουν
σαν άδεια σακιά στην ψάθα, δίπλα στη γριά
που ακόμη τους μαλώνει που άργησαν να βγούνε.
Γελοίο το θέαμα, αναμφιβόλως.
Άλλωστε...

Ποιος δε θα επιθυμούσε στη θέση τους έναν ηλιοκαμένο
ανεμοδαρμένο Οδυσσέα να ξεπεταχτεί από τα κύματα.
Έναν όμορφο, μυώδη νέο, να στάζουν νερά
από το γυμνασμένο στέρνο του καθώς πλησιάζει
με διπλωμένο το χέρι να σιάζει τα μακριά μαλλιά του
ή Νηρηίδες, πλανεύτρες μάγισσες της θάλασσας
την Αφροδίτη που αναδύεται εκθαμβωτική
με τους γυμνούς μαστούς της και την ήβη της ακάλυπτη
ή, έστω αξύριστο, τον Ροβινσώνα Κρούσο.
Κάτι, τέλος πάντων, οτιδήποτε νεανικό
Ποιος δε θα επιθυμούσε...

Όμως, οι γέροι με το γελοίο θέαμα
της εξόδου τους από τη θάλασσα μας εξανθρωπίζουν
μας θυμίζουν επίμονα και συνεχώς
πως η ζωή είναι μικρή κι ο χρόνος πάντα αμείλικτος.
Πως η νιότη, η ομορφιά, το σφρίγος, η ορμή
μόνο μέσα στα ποιήματα ζουν αιώνια
ή στις ονειροπολήσεις, στις φαντασιώσεις
αργόσχολων τύπων σαν κι εμένα
που ανέξοδα ρεμβάζουνε σε παραλίες
σχολιάζοντας ανθρώπινες ατέλειες.