Αυτή, κυρίες μου και κύριοι, δεν μπορεί να διατιμηθεί
όλως ενδεικτικώς αρχίζω από μια άπειρη τιμή
και πάλι με δικαίωμα να αποσύρω.

Θα έπρεπε ίσως να εκθειάσω τις αρετές του.
Αρκούμαι να το χαρακτηρίσω απλά
σπάνιο κομμάτι.
Πέρασε από τις συλλογές
όλων των ανθρώπων της οικουμένης
μέσα από όλους τους αιώνες.

Τι; Και όμως απατάσθε.
Ναι, έχει κόκκινο, κατακόκκινο χρώμα
και το τραγούδι του μοιάζει με χτύπο ρολογιού.
Ω, όχι, κυρίες, όχι, κύριοί μου
η ερμηνεία σας είναι πεζή και –επιτρέψτε μου–
λίαν επιδερμική.

Συμφωνώ πως σας είναι οικειότατο,
όμως δεν παρατηρήσατε μια βασική
λεπτομέρεια: πως όταν π.χ. προσφέρεται,
γίνεται φτερό και ουράνια μουσική
κι ο εκλεκτός που θα το αποφασίσει
μεταβάλλεται σε ταπεινό ρυάκι
με ολόχρυσες άρπες.
Ω! με κυκλώνει θεσπέσια αρμονία!
Απόψε, όχι, δεν τη δημοπρατώ, τη χαρίζω!
Προσφέρω ακόμη κι όλες τις εισπράξεις
και βάζω τέρμα οριστικά στους πλειστηριασμούς.
Λοιπόν, κυρίες μου και κύριοι, σας ακούω.

Καλοί μου άνθρωποι. Δεν κατάλαβα!
Κανείς; Σίγουρα, κανείς; Αποσύρεται...