Στη φαντασία μου μέσα έχουνε μείνει
τ’ αγκώνα σου όλο μέλι τα λακκάκια
και κακό, που έκαμναν, δίχως κάκια
τα χείλια σου βαμμένα με καρμίνι.

Κι ακόμη τα χρυσά σου κουδουνάκια
σαν καναρίνι αχούν, και μ’ αξιοσύνη
στον κούκο σου ψηλά λυγάει και κλίνει
το φτερό του κοκόρου όλο κανάκια.

Κι ανθίζει το πηγούνι σου, χιονάτο
τριαντάφυλλο στη μάσκα σου από κάτω
και βαθιά μου κυλάει, καθώς εκύλα

τότε με το βοριά, ω Πιερροτίνα,
το φύσημα και με την πρώτη αχτίνα,
του ηλιού, της απιστιάς σου η φαρμακίλα.