Αυτό που πλέει μες στον ουρανό,
άσπρο φτερό με ραβδωτούς θυσάνους,
δεν είναι διόλου η μοναξιά του ποιητή,
το δάκρυ ή το διάφανο αναλόγιο
των μυστικών ψαλμών ή ακόμη
αχνός από αόρατα βάθη (πόσω μάλλον
ιστίο τρυφερό, έτοιμο για ταξίδι).

Το σύννεφο που πλέει μες στον ουρανό
απλώς ακουμπά στον διψασμένο κάμπο
όπως στην ψυχή μας.