Απ’ όξω από την πόρτα σου η χαρά
νυχτερινό σου αργόστησε καρτέρι.
Ο πόθος στο τραγούδι σπαρταρά
και τα δοξάρια τρέμουνε στο χέρι.

Ξενύχτηδες περνούν περαστικοί
και προσκυνούν της ομορφιάς το θρόνο.
Τα λόγια τους, αγάπης προσευχή,
κ’ οι μελωδίες τους ξόρκι για τον πόνο.

Και συ, γλυκιά κοπέλλα, εκεί κρυφά,
καμαρωτή στης δόξας το θρονί σου,
αφήνεις την ψυχή σου να ρουφά
τα μύρα του ερωτιάρη παραδείσου.

Και μόνον ο φτωχός τραγουδιστής,
που πλάι σου τόνε σκλάβωσεν η μοίρα,
μην τύχει τον καημό του αφουγκρασθείς,
σπάζει βουβός του πόνου του τη λύρα...