Πολλά νερά, πολλά κορίτσια, πολλά φύλλα. Τα τζιτζίκια
φωνάζουν φλεγόμενα. Λάμπουν τα νερά. Γυμνά τ’ αγόρια –
το `να τους πόδι στο νερό, τ’ άλλο στην πέτρα,
το χνουδωτό αγεράκι περνάει κάτω απ’ τα σκέλια τους. Οι αγωγιάτες
σταματούν και κοιτάζουν. Αφήνουν τα μουλάρια φορτωμένα ξυλεία
να προχωρούν μονάχα τους. Ξεχνάνε τις γυναίκες, τα παιδιά τους,
ξεχνάνε τα τσεκούρια τους. Θέλουν να φτιάξουν χωρίστρα τα μαλλιά τους.
Ώσπου να βγει το φεγγαράκι έχουν καιρό να μετανιώσουν.