Α, Κοκκινιά, πώς σμίγουν στα στενά καντούνια σου κουράγιο, λεβεντιά και πίκρα,
εσύ, κονάκι της κυνηγημένης πάντοτε Δημοκρατίας,
οι πόρτες σου κι οι στέγες σου όλες γαζωμένες απ’ το ντουφεκίδι,
στην κεφαλή σου πάντα μαύρο το τσεμπέρι, και στη μέση σου το κόκκινο ζουνάρι·
τ’ όνομά σου το πήρες απ’ το χρώμα του αίματός σου,
κι όλη, βαμμένη απ’ το αίμα σου, λάμπεις από καημό και τόλμη και αγιοσύνη.