Σταχτής χειμώνας.
Τὸ σταχτὶ δεσπόζει ἔξω καὶ μέσα στὸ τοπίο.
Σταχτιὰ σπίτια,
οἱ δρόμοι, τὰ βουνὰ σταχτιά, τὰ λίγα δέντρα.

Ἐτοῦτο τὸ καΐκι ἀπορριγμένο στὴ στεριὰ - τὸ θυμᾶμαι ἀπὸ πρόπερσι,
κάποιος ἀδέξιος παραθεριστὴς εἶχε καθήσει στὸ ἔνδοξο λιοπύρι
καὶ τὸ ζωγραφίζε- ἔτσι ξεχασμένο καὶ παράταιρο
στὸ τότε φῶς καὶ στὰ γέλια τῶν λουομένων.

Τώρα βρῆκε τὴ θέση του βολεύτηκε,
κι ἂς ἔσπασαν οἱ ἀνέμοι τὰ κατάρτια του,
μὲς στὴ σταχτιὰ ἐρημιά, στὴν ἄφωνη βουὴ τῆς θάλασσας
ποὺ ἔτσι μὲ τὸ νὰ λέει, νὰ λέει, κανεὶς δὲν τὴ προσέχει πιὰ -τὴ συνήθισαν
ὅπως ἕνα παλιό, τεράστιο ἐκκρεμὲς ποὺ ξεχάστηκε στὸ ἄπειρο,
ὅπως τὸ αἷμα ποὺ κυλάει ἀγνοημένο μέσ᾿ στὶς φλέβες.

Βολεύτηκε δίπλα σ᾿ αὐτὰ τὰ σπίτια τῆς ἀκρογιαλιᾶς,
γδαρμένα ἀπ᾿ τὰ νύχια τοῦ χρόνου καὶ τοῦ ἀνέμου,
τῆς σιωπῆς καὶ τοῦ πόντου,
δίπλα σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα καταστήματα
μὲ τὶς δυσκολοδιάβαστες ἐπιγραφές,
τὰ «Γενικὸν Ἐμπόριον» καὶ «Καφενεῖον ἡ Ρέμβη»