Μικρή και ναρκωμένη μέσα σου θηλάζει
όποτε όμως θεριεύει να θυμάσαι:
Να την κρατάς από τα κέρατα
και να την οδηγείς
έξω από την ευγένεια που όρθωσες.
Μη γελαστείς και την αφήσεις λάσκα,
είναι τυφλή και γίνεται αδηφάγα.

Προπάντων μην της ψιθυρίσεις "όρμα"
γιατί κοντά της πρώτη είσαι συ.
Εύκολα θα γυρίσει να σε φάει
που μια ζωή την είχες λιτοδίαιτη.

Μαμά μυρίζει το σκότος;
Όχι. Μονάχα τον αχό του ακούς,
σηκώνεται αέρας στα βαθιά
μανιάζει. Αναποδογυρίζει τα βουνά
καρφώνονται στο χώμα οι κορυφές
σκουληκιασμένο το φεγγάρι ξερνά τα σωθικά του.

Σκάψε με λύσσα μέσα σου
ώσπου να πιάσεις άστρο,
φυλάξου εκεί.
Τέτοιος αέρας ξεκαρφώνει απ’ το χώμα
ως και τις σκιές.