Η ψυχή μου ακούμπησε στα σπλάχνα σου.

Σ’ εκείνο το προγονικό δάνειο
απόστημα οι τόκοι ρέουν εντός μου
όσο κι αν μπήγω το μαχαίρι
να καθαρίσω τα τοιχώματα
εκείνοι καλπάζουν στα ύψη.
Σαθρά και τα θεμέλια του οίκου
που χρεώθηκα
οι τοκογλύφοι καραδοκούν
μέσα από τις ρωγμές
οσφραινόμενοι
το κενό που χάσκει ανυπεράσπιστο

αργό, αργό το βούλιαγμα
αργή, αργή η ανόρθωση

το κενό του νου συσπάται
πλαταγιάζει ο νους εκκωφαντικά

με τον πάγκο ανά χείρας
και την καρδιά στα κάτω άκρα
μαγνήτη ανεπιστρέψιμης γείωσης.
Καταφθάνω στο εκδοτήριό μου

θεατής μιας μυστικής πράξης
απλώνω τα πιο πολύτιμα τζοβαερικά μου
διάσπαρτες φλόγες φεγγοβόλες

το παζλ μιας ζωής ανέστιας

έλιωσε η φλόγα το κερί
το αγάπησε μέχρι πνιγμού

η ταυτότητά σου αναγράφει
"Φευγαλέα έλευσις"

η δική μου
"ανακομιδή λειψάνων".

Κόκκινο και μη τ’ αγγίξεις
κρατήσου μακριά

υπνώτισε τον ταύρο
αρνάκι σε αρένα

με τον χρυσό του Μίδα αγκαλιά, πορεύτηκα

επάνω στο μυοκάρδιο
το ειδικό σου βάρος.

Παγώνω το αίμα στις φλέβες μου
να κρατηθεί μακριά απ’ ό,τι ματώνει

ανεπαίσθητες θρομβώσεις
μικρές-μικρές στοιβάδες
με σκέπασαν

με το άλφα το στερητικό παλεύω.

Πιστεύει πώς η απουσία του

θα `ναι το αδιέξοδό μου.

Πάνω κάτω στο κλουβί, πάνω κάτω
σε μια διαρκή αφασία
ούτε που θυμάμαι
πόσες διασείσεις συντελέστηκαν.
Πάνω κάτω - πάνω κάτω
στις ανακωχές όργωσα το περιμετρικό μου
ένα απόλυτο τετράγωνο
το έσπειρα με μνήμες προγόνων.
Πάνω κάτω - πάνω κάτω
όπως τα θεμέλια επιποθούν λείψανα αγίων
ρίχνω κρασί στις τέσσερις γωνιές
της φυλακής μου
– λάβα που θα λιώσει το σίδερο –
Κρασί άπλετο
πάνω κάτω - πάνω κάτω
ανάφλεξη
ανάδυση.

Κείμαι στην ελλειπτική τροχιά της αγάπης.