Απ’ το δυσοίωνο του κόσμου
ορθώνεται η μάνα μου

όπως, σε τέφρα γη
παράτολμα χλωρίδα ανατέλλει.

Δίχως ματοκλάδια τα παραθύρια μου
εκτεθειμένα σε σκόνη και σαράκι

να σκάπτει και όλο να υποσκάπτει
πίσω από το φαίνεσθαι την καρδιά του είναι

απ’ όλα τ’ ακρωτηριασμένα μέλη
την καρδιά εκράτησα μέσα σε βύσσο εκλεκτό

με το γάλα της αποξηραμένης
συκής στα χείλη

και τη ματαίωση στα βλέφαρα
γεννητούρι αλλεπάλληλων θανάτων

και το ζύγι όλο να ξεγλιστρά της ζωής
μ’ ένα απόβαρο ελαφρόπετρας.

Συμπληγάδα η ζωή
ίσα στο μάτι του Κύκλωπα οδεύω

κατακεραυνωμένη θωριά
από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.

Χτυπούσες όλη τη νύχτα
με δύναμη τις πατούσες σου στο χώμα,
σαν για να εισχωρήσεις μέσα του
χτυπούσες το στήθος σου
να το ξεσκίσεις ως άλλος τραγωδός.
Χτυπούσες από ένστικτο
να εξευμενίσεις τις Ευμενίδες
να θολώσεις τα νερά της ιστορίας.

Η ροδόχρωμη αυγή
σε βρήκε με ένα οίδημα στο στήθος
και με κακώσεις στα κάτω άκρα.

Ενώ η παραφροσύνη της νυκτός
διόλου δεν απέτρεψε
τον ειρμό των γεγραμμένων.