Εμβαίν’ οσάκις ειμπορεί,
στου Κτίστου την αυλή
του παίρνει το χρυσό σφυρί,
την πήχη την καλή.

Κ’ εκεί στον ουρανό σιμά,
σε θέση διαλεχτή,
με τα τραγούδια πολεμά
να κτίσει κάτι τι.

Να κτίσει χώρες και χωριά,
λαό, που να ευτυχεί,
να `χει χαρούμενη θωριά
κ’ ελπίδες στην ψυχή.—

Διαβαίν’ ο κόσμος κι’ ο Κοσμάς
και στέκει κ’ ερωτά:
"Με τα σωστά σου πολεμάς,
ή κάμνεις χορατά;"

Με χείλ’ ο ποιητής χλωμά,
με βλέμμα χαρωπό,
μέρα και νύχτα πολεμά
και φθάνει στον σκοπό.

Κι ακουμβημένος τότ’ εκεί,
το τύμπανο βαρά:
"Εδώ η ελπίδα κατοικεί,
'δω `βρίσκετ’ η Χαρά!"

Τ’ ακούν οι νέοι πού κοτούν,
οι γέρ’ οι σκυθρωποί
'πάνε, τα `βρίσκουν, τ’ αποκτούν
και στρίβουν χαρωποί.

Κι’ ανθούνε χώρες και χωριά,
λαός , που `ν’ ευτυχής
πο `χει χαρούμενη θωριά
κ’ ελπίδες της ψυχής.

Διαβαίν’ ο κόσμος κι’ ο Κοσμάς
και γλυκοχαιρετά:
"Με τα σωστά σου πολεμάς!
Δεν κάμνεις χορατά!"