Του Δεκέμβρη σαν βλέπω να πέφτει το χιόνι,
να μαραίνει το ύστερο φύλλο π’ ανθεί
κι η καρδιά μου μαζί με το φύλλο παγώνει
και μαζί με τ’ αηδόνι πενθεί.

Γιατί βλέπεις ο Χάρος μ’ αλύπητη γνώμη
ένα σάβαν’ απλώνει πλατύ και μακρύ
και σκεπάζει το λίγο πού ζούσεν ακόμη,
και μου θάφτει την Φύση νεκρή.

Μα μ’ αρέσκει του Μάρτ’ η νυχτιά σαν χιονίζει
κ’ είν’ του δάσους τα δένδρα λευκά την αυγή
και το χιόνι τον έρημο δρόμο ασπρίζει,
σαν κουφέτα, σαν ρύζι στην γη.

Γιατ’ η Φύση, σαν νύμφη, νομίζω, `νδυμένη,
καρτερά τον γαμβρό, που η καρδιά της ποθεί
κ’ η ωραία λαμπάδα του Ήλιου αναμμένη
του φωτίζει τον δρόμο να `ρθεί.