Κάθεται στο σημείο που ο ίδιος αποφάσισε,
χρόνια πριν.
Περνούν αιώνες κι αέρηδες
κι αυτός, τραγικά αμέριμνος, χαμογελάει.
Ακούει την ηχώ των λόγων του
και πιάνει κουβέντα μαζί τους.
Πουπουλένιος, μίζερος θεός,
μένει ακίνητος.
Στη γλυκύτερη, την πιο επώδυνη θέση.
στο « ανάμεσα».
Εκεί, όπου οι ελπίδες θηλάζουν ουρανό
κι ανεπρόκοπες, δε γίνονται ποτέ πεταλούδες.
– Δε φταίει εκείνος, ίσως-.
Του’ ταξαν γλυκό νεράντζι, αρκεί,
να μένει στο «ανάμεσα».
Η σκέψη αυτή τον παρηγορεί.
Του ποδαριού παρηγοριές, εξόριστα φαντάσματα,
κόβουν βόλτες στο κεφάλι του.
Στην προσωπογραφία της λιποθυμίας.
Κι εκείνος, συνεχίζει να γελάει άδολα,
θησαυρίζοντας εκπνοές.