Ποῦ τῆς ἀπλήστου διάνοιας
Ποῦ ὁ θνητὸς ὁ τολμητίας
Θέλει τοὺς τέρμονας ὁρίσει;
Μὲ τέχνην νέαν καθ’ ἡμέραν
Τῆς πρώην τερατωδεστέραν
Αὐτὸς αὑτὸν θαμβοῖ κ’ ἐκπλήσσει.

Γίγαντας ἔχει ἀοράτους
Δούλους πιστοὺς καὶ ἀκαμάτους,
Προθύμους εἰς τὰς προσταγάς του.
Ἀτμὸς, Ἠλεκτρισμὸς καλοῦνται,
Παντοῦ ἀγγέλλοντες ἱκνοῦνται
Τὰ κράτη καὶ τὰς ἐντολάς του.


Οὔτως ὁ Ζεύς ποτε συμμάχους
Δεινῆς δυνάμεως καὶ τάχους,
Φρουροῦντας πρόσω καὶ κατόπιν,
Εἶχε Βριάρεων ἐκεῖνον,
Καὶ τοὺς ἐργάτας τῶν πυρίνων
Βελῶν, τὸν Βρόντην καὶ Στερόπην.

Παντοῦ προφθάνει ταχυπόρος·
Δὲν τὸν ἀναχαιτίζει ὄρος
Ἢ θάλασσα ἐκτεταμένη.
Εἰς τὸ ὑγρὸν ἰδοὺ πεδίον
Ἅρμα τροχήλατον κυλίων
Ἴσος μὲ δαίμονα προβαίνει!

Ἐπὶ ὁδοῦ σιδηρηλάτου
Εἰς τὸ πυρίπνουν ὄχημά του
Ὁ Κεραυνὸς ἡνιοχεύει.
Ὑπὲρ τῶν ποταμῶν τὸ ῥέον
Ὕδωρ κ’ εἰς σπλάγχνα τῶν ὀρέων
Ταχὺς ὡς ἄνεμος ὁδεύει.

Τὸ βάθος τῆς Ἀβύσσου βρέμει·
Ἡ γῆ ἀντιβροντᾷ καὶ τρέμει·
Μάτην ἐντὸς στενοῦ κοιτῶνος
Ὁ ἀκρατὴς Ἀτμὸς σφαδάζει·
Ὁ Νοῦς ὁ βασιλεὺς δαμάζει
Τὴν λύσσαν τοῦ φρικτοῦ Τυφῶνος!


Διὰ δεινῆς, ὑπερανθρώπου
Τέχνης, τοῦ χρόνου καὶ τοῦ τόπου
Κατήργησε τὰς ἀποστάσεις·
Ἡ ἀστραπὴ τὰς ἐρωτήσεις,
Ἡ ἀστραπὴ τὰς ἀποκρίσεις
Διὰ γῆς φέρει καὶ θαλάσσης.

Πρὸς τὸν ἀστροφεγγῆ αἰθέρα
Ἡ μυριόφωτος ἑσπέρα
Τῶν πόλεών του ἁμιλλᾶται.
Τοιοῦτον ἔχει ἀεὶ ῥέον
Φῶς κρουνηδὸν, ἥλιον νέον
Κ’ ἡμέραν ν’ ἀντιμηχανᾶται.

¨Ὦ ἀγχινοίας πολυτρόπου!
Ζωγράφος ἀντὶ τοῦ ἀνθρώπου
Ὁ ἥλιος εἰς πινακίδα
Ἐν ἀκαρεῖ στιγμῆς εἰκόνα
Μὴ χρυσῆν γράφει λαμπηδόνα
Ὡς μὲ θεότευκτον γραφίδα.

Διὰ φαρμάκων λαθιπόνων
Τῶν δριμυτᾶτων ἀλγηδόνων
Τὴν αἴσθησιν κατακοιμίζει.
Τὸ Διὸς πῦρ τὰ πάντα φλέγει·
Ἀλλὰ τῶν οἴκων του ἡ στέγη
Ὡς ὕδωρ τὸ διοχετίζει.


Εἰς τὸν πυθμένα τῆς ἀβύσσου
Περιπατεῖ, παρὼν ἐξίσου
Κ’ εἰς τῶν νεφῶν τὰς ἀκρωρείας.
Ποῦ θέλει φθάσει τίς ἐξεύρει;
Τὰ πάντα εὗρεν ἡ θὰ εὕρῃ,
Τὰ πάντα, πλὴν τῆς εὐτυχίας!
←