Ἐταξειδέψαν σὲ πολλὰ τοῦ κόσμου ἀκόμη μέρη·
ὅλη τὴ νύχτα Δάσκαλος καὶ Μαθητὴς γυρνοῦσε
καὶ τόσους πόνους τοῦ Χριστοῦ ἐγιάτρεψε τὸ χέρι!
Καὶ στὴν Ἑλλάδα βρέθηκε ποὺ τόσο ἀγαποῦσε·
γιατὶ μονάχα ὁ Σταυρὸς καὶ τὸ δικό της χέρι,
αὐτὰ τὰ δύο ἐδείξανε τῆς Βηθλεέμ τ’ ἀστέρι!
Εἰς τὴν Ἀθήνα ἔφθασε τὸ ἅγιο τὸ Ζευγάρι·
τοῦ Παρθενῶνα ὁ Χριστὸς ἐκύτταξε τὴ χάρι,
κ’ εἶπε στὸν Πέτρο, δείχνοντας ἀργὰ τὰ λείψανά του·
- Ὁ οὐρανός μου μοναχὰ περνᾷ τὴν εὐμορφιά του·
εἴχανε μοῖρα οἱ θεοὶ οἱ ψεύτικοι μεγάλη·
ποιὰ ἐκκλησιά μας ἠμπορεῖ μπροστά του νὰ προβάλῃ;
Ἄ! καὶ νὰ ἤμουνα ἐκεῖ ὁποῦ ἐθεωροῦσε
τὸν Παρθενῶνα καὶ γι’ αὐτὸν στὸν Πέτρο ὡμιλοῦσε.
Νὰ ἤμουν Πέτρος Του ἐγώ, στὰ πόδια του νὰ πέσω,
γονατιστὸς μὲ δάκρυα νὰ Τον παρακαλέσω,
καθὼς ποὺ ἦταν μιὰ φορὰ νά τόνε κάμῃ πάλι·
χιονάτο, μὲσ’ στὴ νειότη του, μὲ τὰ παλῃά του κάλλη.
Πλὴν μέ καινούργιο ὄνομα... τ’ ὄνομα τὸ δικό του,
τὰ κάλλη του νὰ γίνουνε διπλᾶ μὲ τὸ Σταυρό Του!
Νἄχῃ κ’ Ἐκεῖνος ἐκκλησιὰ νὰ τόνε φθάνῃ ὀλίγο·
μὰ πάλι ἐπλανήθηκα καὶ ἄλλο δρόμο ἀνοίγω,
καὶ βλασφημοῦν τὰ χείλη μου· Αὐτὸς γιὰ ἐκκλησιά του,
ἔχει τ’ ἀνθρώπου τὴν καρδιά, βωμὸ τὸ Γολγοθᾶ Του!