Ὀρνίθι ἔκραξε αὐγῆς· ὀλίγη νύχτ’ ἀκόμα
καὶ ὀλίγη ἤτανε αὐγή. Εἰς τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα
ἔσβυναν τ’ ἄστρα, χάνουνταν στ’ ἀγνώριστά του βάθη,
ὅταν Χριστὸς καὶ Μαθητὴς μπρὸς σ’ ἕνα σπίτι ἐστάθη·
σκοτάδι τὸ ἐσκέπαζε κ’ ἕνα του μόνο δῶμα,
φωλίτσα Μούσης πρωϊνῆς, φωτίζουνταν ἀκόμα.
Στὸ δῶμα ἐκεῖνο μονομιᾶς βρεθήκανε κ’ οἱ δύο,
καὶ εἶδαν νειό – σχεδὸν παιδί – ἀπάνω σὲ θρανίο.
Ὕπνος γλυκὸς τοῦ ἔκλεισε ἐκεῖ τὰ βλέφαρά του·
ὡσὰν πουλάκι στὴ μικρὴ κοιμώτανε φωληά του·
σὰν νἄβλπε τὸν οὐραν ἀπάνω σηκωμένο
τὸ μέτωπό του ἐφαίνετο πλατὺ καὶ τιμημένο·
μέτωπο, ποὺ πολλαὶς φοραὶς ἐφίλησαν ἡ Μοῦσαις·
ἴχνος ἰδέας φωτεινῆς τὸ φώτιζε, θαρροῦσες,
κι’ ἀκόμα εἰς τὸ χέρι του κονδύλι ἐμπνευσμένο
κρατοῦσ’ ὁ νειός, ἀπὸ φτερὸ ἀγγελικὸ βγαλμένο...
Κ’ εἶδαν εἰς τὸ γραφεῖό του, ποὺ ἐμύριζε θρησκεία,
ἕν’ ἀνοικτὸ Εὐαγγέλιο κι’ Ὁμήρου ραψῳδία!
Φῶς καὶ φωτιά, σταυρὸ κι’ ἀητό, πλάϊ μὲ πλάϊ, ἀντάμα·
τὸν Ὄλυμπο καὶ Γολγοθᾶ, χαμόγελο καὶ κλᾶμμα...
Ἀγνάντια του ἐφαίνετο Χριστὸς ζωγραφισμένος·
χλωμὸς τὸ μαῦρο σήκωνε σταυρό Του κουρασμένος
κ’ ἔπεφτε ἀπ’ τὸ κανδήλι Του τὸ ἀναμμένο κάτω,
μι’ ἀκτῖνα εἰς τὸ μέτωπο τοῦ νειοῦ ποὺ ἐκοιμᾶτο!