Στὸν οὐρανὸ ὁποῦ ἀρχὴ καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχει,
μέσ’ στὸν Παράδεισο ποὺ φῶς, δροσιὰ κι’ ἀγάπη τρέχει,
τὸ διαμαντένιο κι’ ἅγιο ρολόγι θὰ σημάνῃ
τὰ ἱερὰ μεσάνυκτα· τὴ βλογημένη ὥρα,
ποὺ βρέφος μέσα σὲ σπηλιὰ ὁ Λυτρωτὴς ἐφάνη
καὶ τ’ ἀσημένιου οὐρανοῦ ἔγιν’ ὁ κόσμος χώρα...
Φῶς δροσερὸ σ’ ἀθάναταις ματιαὶς φεγγοβολοῦσε·
μοσχομυρίζαν ἄπειρα αἰώνια λουλούδια,
τ’ ἀγέρι ὁλόχρυσα φτερὰ ἀγγελικὰ ἐκινοῦσε
κ’ ἕνα τραγοῦδι ἐγίνουνταν τ’ ἀθάνατα τραγούδια.
Ἀρχάγγελοι καὶ Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ κι’ ἀηδόνια,
- Ὄχι τῆς γῆς! - ἐψέλνανε μπροστὰ εἰς τὴν Παρθένο
καὶ τῆς θυμίζανε μικρὰ κι’ ἀγαπημένα χρόνια,
πότε στὴν κούνια τὸ Χριστὸ καὶ πότε Ἐσταυρωμένο...
Σ’ ὀλίγο τὰ Χριστούγεννα τοῦ οὐρανοῦ θὰ εἰποῦνε
κι’ ὅλα τὰ χείλη τ’ ἅγια μὲ μιᾶς θὰ φιληθοῦνε·
τὸ Χερουβεὶμ τὸ Σεραφεὶμ θὰ σκύψει νὰ φιλήσῃ,
ὁ Ἄγγελος τὸν Ἄγγελο, Ἁγία τὴν Ἁγία,
ὁ οὐρανὸς ἀπὸ χαρὰ καὶ δόξα θ’ ἀντηχήσῃ
καὶ θὰ διπλιάσῃ ἀθάνατο φιλὶ τὴν ἁρμονία!
Χαμόγελο τῆς Παναγιᾶς ἐφώτιζε τὸ στόμα
κ’ ἔφεγγε περισσότερο τοῦ οὐρανοῦ τὸ δῶμα·
γλυκύτερα ἐγείνουνταν τ’ ἀγγελικὰ τραγούδια,
κ’ ἔχυναν μυρωδιὰ διπλῆ τ’ ἀθάνατα λουλούδια!