Σα να μην ακουμπάς στο χώμα, μα σα νάσαι σε μια μεγάλη σκάλα πάνω, που κι αυτή σε μι'άλλη σκάλα στηρίζεται, κι εκείνη το ίδιο σ'άλλη, αναρίθμητες σκάλες, που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις, πές τες:φιλοδοξία, οίχτο, αλαζονεία,
ονόμασε τες φόβο του θανάτου, κι άλλο φόβο ετούτον, πιο μεγάλο,
της ζωής, πές τες:οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου,
κι άλλες μνήμες
εκείνων που σου δώσαν το αίμα και δε γνώρισες ποτέ σου,
ονόμασε τες:μέρες, πες τες νύχτες, και πες τες και Θεό και Τίποτα, και χρόνο και δικαιοσύνη,
όλα τα ονόματα, η κάθε λέξη και μια επικύνδινη, μεγάλη σκάλα είναι,
κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες
που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα
ετούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία.
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ
Εδώ, σ'αυτό το μνήμα κείται κάποιος
που ο φόβος οι άλλοι τι θα πούν, κι η ματαιοδοξία ν'αρέσει
τόσο του κλέψανε ό,τι είχε πιο δικό του
ώστε, σχεδόν, δεν κείται εδώ, κανείς.