Και ξαγρυπνώ μήπως πιάσω λίγο από το ρούχο σου
γαλάζιο φυλαχτό παιδιού κατάσαρκα στο στήθος
Γιατί ποια τα αξόδευτα; Ποιος ο κόσμος απ’ αυτόν;

Που η φωνή πιάστηκε στους πάγους και πλέον
άλαλη και άκαρπη και πώς να βλαστήσει
και πώς να χρειαστεί.

Ονομάζω: Όσα ανηφόρισα στους δρόμους τής καρδιάς.
Δουλεύω τη μηχανή και η κλωστή γαζώνει το χοντρό πετσί
πόνο τον πόνο δύσκολη η γέννα σε δύσκολους καιρούς.

Μήπως αναστηθεί το σώμα των παιδιών που άχλωρο και άνυδρο
χίλιες φορές ξαπλώνει στις βρωμικες ασφάλτους.

Πίσω πάλι! Απ’ το κρυφό άνοιγμα του ουρανού συναχτείτε
φοβερή ομήγυρη εσείς
Με τα λευκά ρούχα και τη σφραγίδα των Ασμάτων.