Χωρίς καμία φροντίδα κι επιμέλεια,
σ’ ό,τι ακούμπησαν τα χέρια μου
φύτρωσαν κι άλλα χέρια.

τα βλέπω, την άνοιξη βλασταίνουνε κι ανθίζουν
στα δέντρα που σκαρφάλωνα.

Τ’ αγγίζω, ασάλευτα και σκουριασμένα
με την παλιά βαφή τους ξεφτισμένη
σε κάγκελα που έφραζαν αυλές παλιών σπιτιών.

το δίχως άλλο θα ζεσταίνουν
όποιο κορμί ψηλάφισα,
με αναλλοίωτες τις αμαρτίες στ’ ακροδάχτυλα.

είναι και τ’ άλλα, τ’ αόρατα.
τα κέρινα χέρια που έλιωσαν στα μανουάλια,
που φύτρωσαν σε άψυχες σκιές,
σε στεφανωμένα αγάλματα, σε σημαίες
και τ’ άλλα χέρια που σκορπάνε τις νύχτες,
με τον άνεμο,
τα μαραμένα φύλλα καταγής.

τα χέρια εκείνα
-μελάνι και μολύβι-
τυπωμένα στην καρδιά,
μοναχά στα ποιήματα τα συναντάω.