Και βέβαια δε θα σας απασχολήσω για πολύ, καλέ μου φίλε. Ναι,
το βλέπετε κι εσείς, ούτε το κάθισμα είναι απαραίτητο.
Φανταστείτε, φανταστείτε όμως
έναν άσπλαχνο δρόμο.
Φανταστείτε έναν περίβολλο που συστέλλεται.
Ή επιτέλους, σκοινιά και ξύλα και πανιά
αλλά όχι καράβια.
Και ποια η γνώμη σας αν δίχως ίχνος γαλάζιου τον ανατρέπαμε
τον καταργούσαμε τελικά τον ουρανό.
Ναι, η ώρα εργασίας. Καταλαβαίνω. Φυσικά.
Οπωσδήποτε μιαν άλλη φορά. Οπωσδήποτε
την άλλη φορά που δε θα μπορώ πάλι να πεθάνω
να ζήσω. Και για το κάθισμα σωστά, σωστά
περαστική άλλωστε είμαι κι εγώ
στα δημόσια γραφεία συμπεριφέρομαι ακριβώς σαν κάπου αλλού
να με περιμένουν, βαθιά στις τσέπες μου κρύβω τα μαντήλια
κρύβω τα χέρια μου, σέβομαι ξέρετε τον ξένο χρόνο
σέβομαι τις επιχειρήσεις
κι εσας σας επισκέπτομαι μόνο
με το θάρρος της παλιάς γνωριμίας.
Επιτρέψτε μου απλώς να παρατηρήσω
πώς το ωραίο αυτό δερμάτινο κάθισμα...
λοιπόν...
το ωραίο αυτό δερμάτινο κάθισμα...
όχι βέβαια πως θα διέθετα τον καιρό...
και όχι ότι θα πίστευα ποτέ βεβαια πως ένας άνθρωπος όρθιος
κι ένας άνθρωπος καθιστός... ω, ποτέ. Ωστόσο -
και προπαντός αν η αγωνία δεν αφήνει λεκέδες από ιδρώτα...
Χα!Χα! Μην θορυβείστε.
Δεν είναι έρωτας. Δεν είναι λιποθυμία.
Κι άλλωστε εσείς, τι -

Πιστέψτε, όλο και πιο συχνά τελευταία
θέλω να πω "καλημέρα"
και φωνάζω "νερο, νερο!"