Κατά την ώρα της φαντασίωσης, άνθρωπος σκίζει τα
ρούχα του όταν το σκοτάδι είναι πιο μαύρο από τον
ιερέα του σύμπαντος, τον τρελό μάγο με μορφή βατράχου
και πόδια ύαινας. Μυστικοπαθής μητέρα αγοράζει
στο παιδί της μικρότερο νούμερο παπουτσάκια, το ντύνει
με τις όμορφες κραυγές της, το στέλνει να κρεμάσει
τα ρούχα του στη ντουλάπα και ύστερα το τοποθετεί
στο ζεστό του φέρετρο στο κρεβάτι με τις λύρες και τη
νυφική έκσταση.Φουσκωμένη άθλια η ανάγκη του
ανθρώπου να ιππεύει μόνο ιππόκαμπους στον ουρανό,
αφήνοντας για λίγο την υψηλή ανάγκη του για αιμοληψία.
Στεγνή η ανθρωπότητα διψά, πίνει νερό από τα ζωα,
φυτρώνει όταν δεν προλαβαίνει να κοιμίσει το παιδί
της, υπομένει ξηρασία και βρωμικη άτεκνη γη,
ανηλεής, μένει άπραγη και πίνει κρασί από ουροδοχεία.
Είναι σαν να μετακομίζει τα μάτια της από τον ένα
τοίχο στον άλλο και χωρίς να ξαποσταίνει, να κολλάει
στη λάσπη τα μπράτσα της κι από κει να σφίγγει στα
δόντια της λεπτές ιπτάμενες πεταλούδες. Είναι η
τελευταία της μάχη με το ύψος.