Το ποίημα περιέχει την εικόνα του θέρους
—πετρώδη εδάφη καυτά και λουόμενοι που κοιμούνται
στον ήλιο, όπως σ’ ένα βιβλίο,
στην ιερή πλευρά των υδάτων.

Το μαύρο βιβλίο και το θέρος
των υπαρκτών υδάτων και των αδιόρατων υδάτων.

Το να επιθυμεί κανείς αυτόν τον αληθινό κόσμο,
το βιβλίο του θέρους που ακτινοβολεί σε σελίδες από πέτρα,
το να αγαπά κανείς τον φίκο τον αληθινό,
τη λευκότητα των αληθινών διαμερισμάτων
στην αργή στάχτη της εσπέρας.

Μόνο ο αναγνώστης έτσι ανυψώνεται με το νου του
ως προς ένα θεό υπέρτατο και πραγματικό,
για να κοιμηθεί κάτω απ’ τον ήλιο του βιβλίου, για να
ονειρευτεί πως είναι πραγματικότητα εκείνο που οραματίζεται.

Ύδατα υπαρκτά και ύδατα αδιόρατα πάνω στο βιβλίο του θέρους.

Μόνο ένας αναγνώστης υποκλίνεται
πάνω σ’ αυτή την εικόνα.