Ανέκαθεν υπήρξα χωρομέτρης.
Εντεταλμένος χωρομέτρης, αν θυμόσαστε.
Κι έμπειρος στην ομοίωση του λόγου
με ό,τι μοιάζει αδύνατον μα είναι
σαν λόγος δυνατόν.

Πιστεύοντας πως όλα είναι χώρος
που υπάρχει για να υπάρξουν τα ενυπάρχοντα,
στην αποτύπωση του άδειου επιδίδομαι∙
με σταθερές που αυθαιρετούν και σχετικότητες,
με γραφικά της αταξίας και της τάξης,
απ’ την αρχή του άναρχου τεντώνω τις γραμμές
να φτάσουν ως του άπειρου το τέλος.
Εύκολο και όχι τόσο ασαφές,
αν πριν απ’ το μηδέν μετρήσεις το ένα
ή ένα αν ονομάσεις το μηδέν.

Με πράξεις που ανήκουν στο παρόν
μα το παρόν δεν έχει νόημα κανένα,
όταν ο χρόνος μέσα από τον χρόνο
το τώρα διαιρεί
σε τώρα πριν, σε τώρα επερχόμενο,
σε τώρα διαρκές

όταν η ενέργεια, η ταχύτητα και η μάζα
υποταγμένες στο ίσον μιας εξίσωσης
καταπονούν του απόλυτου τη φύση

και όταν ακόμη αυτό που είναι περατό
μπορεί εξίσου να υπάρχει απεριόριστο
και την αιωνιότητα να βάζει σε μπελάδες.

Έτσι η αιτία, το σημείο και η σύμπτωση
και η έκρηξη που ξέσπασε σαν γέλιο
και η διαστολή του ελάχιστου και η ψύξη
και η περιπλάνηση της ύλης μες στο φως

Έτσι η γένεση

και οι αστερισμοί και οι γαλαξίες και οι γίγαντες
και οι νάνοι κι οι υπερκαινοφανείς
και η σύντηξη και η αντιρροπία
και οι δυνάμεις του κοσμικού ιστού

έτσι ο ορίζοντας.

Και ο μύθος ο εικώς κατά τη μίμηση
του νοητού και αναγκαίου ομοίου.