Τραβήχτε τα βαριά παραπετάσματα!
Καλά : Θέλω το φως να με τυφλώσει!
Μήνες τώρα ενεδρεύει στο παράθυρο
η ασηπτική, ολογάλανη ατμοσφαίρα.

Πιστεύω στων πουλιών τα κελαδήματα,
σε μια δέσμη χρυσών, λαμπρών ακτίνων,
στο βόμβο των εντόμων που χαρμόσυνα
θα μπουν στη μολυσμένη κάμαρά μου.

Στην υποψία των ρόδων, που φουντώνουνε
κάτω από το ανοιχτό παράθυρό μου,
σβήνει του πυρετού η έμμονη ανάμνηση.
- Πιστεύω πια στο τέλος των δακρύων.