Στο τελευταίο, που πετάξαμε, αερόστατο
-κατασκευή, κι αυτό, των αδελφών Δεδούση-
κρεμάσαμε, ως στουπί αναμμένο,
την παιδική καρδιά μας.

Δεν τρέξαμε προς τους μπαξέδες με τις ανθισμένες αχλαδιές,
κραυγάζοντας, ευφωνικά, όπως πάντα, "α-ε-ρό-στρα-το".
Το ξέραμε (οι λιλιπούτειοι μυστικοί) ότι, εκείνο,
το δρόμο θ'ακουλούθαγε της θάλασσας,
ομφάλιους θα'κοβε λώρους
μαζεύοντας όνειρα κι άστρα.

Το τελευταίο, που υψώσαμε, αερόστατο
σπάνια, σήμερα, το βλέπουμε στον ουρανό
καθώς οι γρύλοι πριονίζουνε τη νύχτα
και οι απόμακρες φωνές μας
σαπίζουν, σε κλαδιά που έχουν κάψει,
οι κεραυνοί των χρόνων που περάσαν.