Ακούς;
Είμαστε παράφωνοι πάλι απόψε
Ταλαντευόμαστε σε μια ξεκούρδιστη χορδή κιθάρας
τρίζουμε τα δόντια
ξεφωνίζουμε ανέραστες ματιές

Θυμάσαι;
Κάποτε κερνούσες την ελαφρότητα του παραμυθιού
κρυφοκοιτούσαμε το ξεκούμπωτο πουκάμισο της γης
αγγιζόμασταν με ηλεκτρισμένα δάχτυλα

Τώρα
Είσαι ο άντρας-πολυθρόνα που ασάλευτος κινείται
Είμαι η γυναίκα-πολύφωτο με λάμπες που τρεμοσβήνουν

Μόλις ξεντυθήκαμε έναν πολυφορεμένο έρωτα
που έμοιαζε με φτιασιδωμένο χρυσοποίκιλτο ναό

Το νιώθεις;
Είμαστε άκαμπτοι πάλι απόψε
Άλλο ένα δειλινό μόλις έσβησε τ’ αποτσίγαρά του
στις πονεμένες μας αρθρώσεις

Τα σώματά μας ασπάζονται το κενό
Χωρίς σπινθήρα
Χωρίς ανάφλεξη
Μόνο τα λόγια του φλύαρου κουνουπιού
Διαπεραστικοί βόμβοι από στόματα τρυπάνια

Είναι βλέπεις η επιβολή του παράσιτου.