Να μη μου πεις πως η θάλασσα σωπαίνει
Να μη μου πεις πως τα παιδιά σου τρέμουν απ’ το κρύο
Ο άνεμος (το ξέρεις) έχει φύγει
Ο ήλιος ακούμπησε το μέτωπο στο χιόνι
Απ’ το παράθυρο κοιτάξαμε στη λίμνη
Να δούμε αν επέταξαν οι χίλιοι
Στοχασμοί
Εκείνοι που μύριζαν το χρώμα της νεότητας

Και όλοι (αν όχι οι περισσότεροι από μας)
Μαζεύτηκαν στο περιγιάλι
Και πάνω στα βουνά έβαλαν τα χέρια τους
Όλοι άνοιξαν το βήμα τους να προφτάσουν τον χρόνο
Που τώρα αποκτούσε φτερά καλύτερα κι απ’ του πουλιού
Όλοι έσφιξαν στο γρόνθο τους τους αγέρες
Για να τους αφήσουν ελεύθερους ύστερα
Όταν θα έχει ησυχάσει η ταραχή
Που τώρα μας δέρνει
Η πατρίδα την καρδιά της που δε θα κρύβει
Θα την απλώνει σαν μαντήλι
Εγώ θα κάθομαι ο λαός μου θα γεννιέται πάλι
Ο καθένας θα τρώει θα μιλάει
Με το στόμα του άλλου