Μεγάλη απορία
μου προξενούσαν πάντοτε τα βουβά πρόσωπα της
τραγωδίας
τα κωφά, όπως τα ονομάζουν οι επίσημες εκδόσεις.

Τι να νιώθει άραγε ο Ευρυσάκης
ο άνηβος γιος του Αίαντα
μπροστά το πτώμα του άθλιου πατέρα του,
αμηχανία ή αηδία του γεννά
η φονική παραφροσύνη) του προδομένου ήρωα
πόσο τον συγκινούν οι κοπετοί της μάνας του,
η μεγαλοθυμία του Τεύκρου τον αγγίζει
κεντάτε τάχα την καρδούλα του
η μεγαλομανία και η αναλγησία των Ατρειδών.

Η μήπως τίποτε από αυτά
Και θέλει απλώς σαν όλα τα παιδιά
να ξεφύγει, να σωθεί μιαν ώρα γρηγορότερα
να πάει να παίξει
να τριγυρίσει ξυπόλυτος στο χώμα και στη λάσπη
στο ρέμα να κατηφορίσει
και ν ανηφορίσει στο γυμνό το βουναλάκι

Σαν όλα τα παιδιά
Και στην ανταριασμένη ακόμα Τροία
μέσα στα σίδερα, τα σκύβαλα και τα λιθάρια
που σώριασαν οι ρημαγμένοι πύργοι της.