Στους μαύρους τοίχους του σπιτιού
ακόμη αχνοφαίνονται σκιές
ανθρώπων που αγαπήθηκαν,
που κοιτάχτηκαν κατάματα
και είπαν μεταξύ τους κάποιο μυστικό
σαν λάμψη που τα χείλη τους ενώνει.
Όταν χορεύει η φλόγα με τα ξύλα,
μοιάζουν οι ζωές τους
σαν το θέατρο σκιών της γειτονιάς.
Θαρρείς πως με τη φλόγα και τη ζέση
παίρνουν ανάσα στους σοβάδες οι φιγούρες,
βρίσκουν ξανά το χρώμα των ανθρώπων.
καίνε οι καρδιές τους με τα ξύλα.
Πονούν και ερωτεύονται,
πασχίζοντας να ξομολογηθούν
τα μυστικά τους στα ντουβάρια.

Προτού γκρεμίσουμε το σπίτι τους.
Προτού αποδημήσουν για τα σύννεφα
κι αφήσουν πια τον κόσμο μας για πάντα.
Πριν διαγραφούν απ’ τη φτωχή μας Μνήμη.