"Αυτό το ξύλινο πόδι που τρίζει", μου'λεγε ο πατέρας,
"Εγώ το νιώθω να υπάρχει.Κουνώ τα δάχτυλά του,
Ανεβαίνω παρέα του τα βουνά. Δεν ξέρω πού χάθηκε, αν το βρήκαν,
Πάντως σ'όλες τις δουλειές, μ’ αυτό, το δεξί, ξεκίνησα:
Μεταφορές με το υπ.αριθμ.612 μηχανάκι, μπογιές Βλασσόπουλου
Για τις χήρες του κάμπου, Στάνταρ Χλωρ, παγωτά Άστυ κι Άλτζιντα.
Ακόμη και τον ηδονοβλεψία της Νεάπολης, στα 1962, κυνήγησα.
Νιώθω την ανύπαρκτη για σας κνήμη.Και το γόνατο.
Στο παλιό 401 Σ.Ν. κλωτσούσα σαν το Λινοξυλάκη, ακούγοντας το ράδιο.

Μόνο όταν λύνω το πρόσθετο και βλέπω ότι δεν υπάρχει το αληθινό,
Με πιάνουν τα κλάματα.Θέλω τότε να σηκωθώ και να χορέψω
Το"να'ταν τα νιάτα δυο φορές".
Προσπαθώ, αλλά πέφτω στο κρεβάτι.