Στέκει τάχα, ὡς λογαριάζω
ποῦ δύο πέντε κάνουν δέκα,
δίχως σκέψη νὰ ἐγκωμιάζω
τοῦ Τυπάλδου τὴ γυναῖκα,
τοῦ Τυπάλδου Πρετεντέρη,
ποῦ γιὰ στίχους κἄτι ξέρει;

Ἔλα, Μοῦσα! Πίστεψέ μου,
γιὰ τὴν ἅγια σου βοήθεια
δὲν ἀγροίκησα ποτέ μου
τόση χρεία στὸ νοῦ, στὰ στήθια·
ἔλα, λέω, πρὶν ὁ καϊμένος
μείνω ἀλήθεια ντροπιασμένος!

Νὰ την, ἔρχεται· κινάει
μὲ ὁλογλήγορο ποδάρι·
ξάγναντά μου σταματάει,
καί, προτοῦ πνοὴ νὰ πάρῃ,
μοῦ γυρεύει τὴν αἰτία
ποῦ τὴν ἔκραξα μὲ βία.

Σά, μὲ λόγους φλογισμένους,
τῆς ἀδειάζω χέρι χέρι
τοὺς πρεπούμενους ἐπαίνους
γιὰ τοῦ φίλου μου τὸ ταῖρι:
Σιώπα! -λέει – καὶ συλλογίσου
ποὖσαι γυιὸς τῆς ἐποχῆς σου.

Τώρα πλέον ἔχουν συνήθεια
οἱ μεγάλοι ποιητάδες
νὰ γυρεύουν τὴν ἀλήθεια·
δηλαδὴ ταὶς ἀσχημάδαις
καὶ τὰ αἰσχρά τῆς φύσης ὅλα·
δὲν ἐσπούδαξες τὸ Ζόλα;

Τὸ λοιπόν, γιὰ τιμωρία
ποῦ σ’ ἐτύφλωσε τὸ σέβας,
κ’ εἶπες δίχως ἁμαρτία
ἕνα γέννημα τῆς Εὔας,
τὸ μυαλό σου θὲ νὰ βάλω
σὲ βασάνισμα μεγάλο.