Η σκουριά, το πληκτικό της σκούρο χρώμα. Το χαλασμένο νίκελ...
Είναι οι ίδιοι ξεφτισμένοι μεταλόξανθοι χρωματισμοί,
που αναστάτωναν το οξειδωμένο σου βλέμμα κάθε που προσπαθούσαν τα μάτια μου να ακουμπήσουν το κορμί σου...
Έπειτα, ακολουθούσε εκείνη η στριγκλιά από το τρένο που περνούσε δαιμονισμένα
κάτω από τις γέφυρες και τις ακάλυπτες διαβάσεις των πλαστικών μου ονείρων...
Τα όνειρα ανέκαθεν μεταμορφώνονταν σε εφιαλτικούς ωκεανούς,
όμως κατάφερναν να πνίξουν κάθε θέληση και κάθε προσπάθεια να σε φτάσω.
Ζήτα ό,τι θες. Θέλεις να ξαπλώσω στις γραμμές σου...να γίνεις αιώνιο σημάδι;