Ὁ οὐρανὸς ἀρχίνισε νὰ γλυκοξαστερώνῃ,
κι’ ὁ ἥλιος χύνεται παντοῦ καὶ τὰ βουνὰ χρυσόνει.
Νά! νά! προβάλλει ὁ στρατός! ἀκούω τῆς τρουμπέταις,
καὶ μέρα βλέπω γύρω μου νὰ πέφτουνε ρουκέταις.
Νταούλια, ζήτω, μουσικαῖς βουΐζουν μὲς στ’ αὐτιά μου,
γυναῖκες, ἄνδρες καὶ παιδιὰ ξαπλώνονται μπροστά μου,
κι’ ἀπὸ κεφάλια σύννεφα πλακόνουν ὁλοένα,
σκουντῶ, σκουντιοῦμαι, σπρώχνομαι καὶ τἄχω σὰν χαμένα.

Σημαίαις ξεδιπλώνονται, τὰ ἄλογα ἀφρίζουν,
ἡ βράκαις κυματίζουνε, οἱ γάϊδαροι γκαρίζουν,
Ἀτσίγγανοι, Τσιφούτηδες καὶ Ἕλληνες πετειοῦνται,
τὰ φέσια κομματιάζονται καὶ κατὰ γῆς κυλιοῦνται,
καὶ στὰ κεφάλια δένονται μαντήλια καὶ πετσέταις...
Νά! τοῦ στρατοῦ ἐφθάσανε ἡ πρώταις μπαγιονέταις...
κι’ ὁ Σοῦτσος μας ἐπάτησε τὸ σκλαβωμένο χῶμα
μὲ ἕνα Φαναριώτικο χαμόγελο στὸ στόμα,
καὶ ὁ λεβέντης του καρᾶς μασσᾷ τὰ χαλινάρια,
κι’ ἀνοίγεται βαθυὰ ἡ γῆ στὰ πρῶτα του ποδάρια.
Τὰ ζήτω τώρα ἀντηχοῦν ἀπάνω στὰ οὐράνια,
καὶ δός του κατακέφαλα στοὺς στρατηγοὺς στεφάνια,
ἐδῶ κι’ ἐκεῖ ὡσὰν βροχὴ κατρακυλοῦν λουλούδια,
φωναῖς, πατήματα, βοή, ἐλευθεριᾶς τραγούδια,
ἀρχίζουν τῶν παπάδων μας νὰ τρέχουνε οἱ γλώσσαις,
ψαλμοὶ καὶ Εὐαγγέλια καὶ προσφωνήσεις τόσαις.
Μιὰ φούχτα ἅρπαξα κι’ ἐγὼ Βολιώτικα στραγάλια,
καὶ μονομιὰς τὰ ἔρριξα σὲ στρατηγῶν κεφάλια.
Ἀκόμη ἔρχεται στρατός... πῶ! πῶ καὶ τι θὰ γίνῃ!
Εἰς τὸ κεφάλι κανενὸς τὸ φέσι δὲν θὰ μείνῃ.
Πῶς θέλω τὸ καπέλο μου νὰ ρίξω στὸν ἀέρα!
μὰ πάλι ἀξεσκούφωτος νὰ ἔλθω αὐτοῦ πέρα;