Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Γι’ αυτό φορούσε πάντα του μαύρα γυαλιά.
Μόνο κάποιες φορές, ελάχιστες
μπορούσε κανείς να διακρίνει
κρυστάλλινες χελώνες
να χαϊδεύονται στο κύμα.

Ψίχα από κάστανο
βουτηγμένη σε αγριόμελο
και στίγματα λιωμένου χρυσαφιού,
η αλχημεία να κάνεις λέξεις
ό,τι πιότερο πονάει.

Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Όχι πως φορούσε ποτέ του μαύρα γυαλιά.
Όμως πολύ εντρυφούσε
στην αποτέφρωση της άνοιξης
και μέσα σε σωλήνες
υδράργυρο άλλαζε σε ασήμι,
στρόγγυλες κουκκίδες από ασήμι
που ποτέ κανείς δεν άγγιζε,
αλλά στραφτάλιζαν σαν μέλισσες
στον ήλιο του μεσημεριού.

Τα μάτια του τον πρόδιδαν.
Γι’ αυτό πολλές φορές τα απέσυρε.
Και αυτά γίνονταν αγριοφράουλες.
Απ’ αυτές που αναπάντεχα
βλασταίνουν στα ασημένια δάση.