Λέτε να'ναι ποίηση τα εξακόσια φεγγάρια
που ταξιδεύουν στο αίμα και τα "ρόδινα χείλη"
και ο "αγέρας" που κουβαλάει Ναρκίσσους με ημερομηνία λήξης;
Ούτε καν τους τσίγκινους ανεμοδείχτες δεν τρελαίνει,
παίρνουμε ένα κλισέ, το βιδώνουμε, δεν ταιριάζει, "τα μάτια σου",
πιάνουμε άλλο, "τα μάτια μου", τι να τα κάνω, δεν τα βγάζεις;

Ποίηση είναι η πέτρα στο βουνό του Κώστα του Ψαράκη
είναι το "κρακ"
πριν
την
ελεημοσύνη.