Κάποτε επαναλαμβάνομαι,
δεν είναι δυνατόν, στην ηλικία μου, να μη συμβαίνει,
νομίζω ότι σας μίλησα για το πέτρινο-τσιμεντένιο ήταν,
αλλά, δεν ξέρω γιατί, το ονομάζαμε πέτρινο-γερμανικό πλοίο
που η πλώρη του εξείχε, λίγο ανοιχτά από τα Πευκάκια, στον
ενδότερο κολπίσκο του Παγασητικού.
Το αγαπούσαμε αυτό
το μέρος, βουτούσαμε από πάνω του ή ψαρεύαμε μουσμούλια
και σπάρους.Απέναντι βρίσκονταν μια ακτή, με ψωραλέα μπλε
πεύκα και, πίσω του ακριβώς, η εκβολή του υφάλμυρου
ποταμιού της Μπουρμπουλήθρας, όπου έκρωζαν μαυρόκοτες
και πάπιες, κι οι κυνηγοί έβριζαν τους ψαράδες,
(o Φιλάρετος Σατελιάν, ο Πολυχρόνης, ο την πέτ'χα την πάπα, ο Σκασίλας).

Κατάλοιπο της Κατοχής, στις αρχές της δεκαετίας του `60.

Συχνά είμαι προβλέψιμος,
με "τόση στιχοποιία, πώς θα γινόταν αλλιώς;
Στην ανάπλαση του λιμανιού και της ευρύτερης περιοχής,
το πλοίο ανασύρθηκε, τότε ήταν
που
μεγαλώσαμε
κι έμεινε
πέτρινη και πορώδης
μόνον
η καρδιά μας.