Γιατὶ τὸ ψέμα, φίλε μου, σὲ ὀργίζει καὶ σὲ θλίβει;
Συχνότατα δὲν εἶν’ αὐτὸ
παρ’ ἕνα κἄτι ἀληθινό,
ποῦ τὴ μορφή του κρύβει.

Μὴν ἀγροικᾷς ἀπίστευτα, χαμένα παραμύθια,
πῶς τάχα `ς ἄλλην ἐποχὴ
ὁ κόσμος ἔβλεπε γυμνὴ
κ’ ἐτίμαε τὴν ἀλήθεια.

Ζόρκα θαρρῶ πῶς κάθεται στοῦ Ὀλύμπου τὰ στασίδια,
μόν, ὅταν ἔρχεται στὴ γῆ,
σὰν ταὶς γυναίκαις μας καὶ αὐτὴ
φορτόνεται στολίδια.

Ναί· τὰ μαλλιά, τὸ πρόσωπο, τὰ θεῖα της χείλη βάφει·
γένεται κοῦκλα καθαυτό,
καὶ βάνει φόρεμα λαμπρό,
ποῦ φαίνεται χρυσάφι.

Ἐγὼ θυμοῦμαι μάλιστα ποῦ κἄποτες τὴν εἶδα,
νὰ τρέχῃ ἐδῶ, νὰ τρέχῃ ἐκεῖ,
μὲ πολυχρώματη στολή,
μὲ ἀκέρῃα προσωπίδα.

Ἴσως γιὰ τοῦτο, φίλε μου, καὶ κἄποιοι βουλευτάδες,
ὁποῦ μιμοῦνται τὴ Θεά,
σοῦ φαίνεται κἀμμία φορὰ
πῶς εἶναι μασκαράδες.

Ἂν ἦταν δὰ τὰ ψέματα θανάσιμη ἁμαρτία,
ὡς παρασταίνονται ἀπὸ σέ,
δὲν ἐχωροῦσαν, μὰ τὸ ναί,
καὶ μέσα στὰ Ὑπουργεῖα.

Τὸ παλληκάρι, ὁ γέροντας, ἡ προεστὴ κ’ ἡ κόρη
ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ψευτιαίς·
ἐπρόκοβαν δίχως αὐταὶς
οἱ μαῦροι δικηγόροι!