Κρύψε τα όπλα σου
κάτω απ’ το ρυτιδωμένο μάγουλο της γης.
Στο πρόσωπό σου μεταλλική γαλήνη
και στο κορμί μου ποτάμι αγωνίας
που κυλάει.
Μέσα απ’ τα τρυπημένα τείχη η φωνή μου!

Κρύψε τα όπλα σου
μέσα στα πληγωμένα σπλάχνα της γης
να γίνει ο πόλεμος τραγούδι
ν’ ακούσω την ανασαιμιά της θάλασσας
κι όλα τα ηφαίστεια να σβήσουν.

πόσο αγαπώ τη χώρα μου
τις χώρες όλου του κόσμου που πονάνε.
Γεννήθηκα να τραγουδώ
να σκέφτομαι!
χωρίς την απειλή των όπλων σου
να περπατώ μ’ ολόγυμνα πόδια
πάνω σε φλογισμένους βάλτους
ν’ ακούω την ερωτική στιγμή της γης με τη βροχή
τη φλέβα του νερού στο βράχο.
πόσο αγαπώ τη χώρα μου!

Πώς με συνθλίβει το χέρι σου
που ετοιμάζει το θάνατο!
Σπαραχτικό τραγούδι η σιδερένια μηχανή σου
μια λάμψη από πυρηνικά αρώματα.
Καθορισμένη η ώρα. Ο χρόνος. Ο τόπος.
Πώς με συνθλίβει το χέρι σου
που ετοιμάζει το θάνατο!

Ακόμα μια φωνή.
Ακόμα μια πληγή
στου νεογέννητου την τρυφερή καρδιά
κι ύστερα φλόγα πράσινη
κόκκινη, κίτρινη, γαλάζια
κι ύστερα σιωπή!

Κρύψε τα όπλα σου
κάτω απ’ το ματωμένο πρόσωπο της γης.

Φωνάζω: Ειρήνη!
Φωνάζω: Ειρήνη!