Είναι γλυκύς, αντί του "κατόρθωσα" προτιμά το "επέπρωτο"
και, στη γραφή του, αυτοαναφέρεται, όταν προσεγγίζει μιαν αλήθεια,
μένει κάτω από την πέτρινη σκάλα, ψάλλοντας τον "Άμωμον".
Η ιδιαίτερη ευφυΐα του ξεκίνησε, όταν προσπάθησαν
να του κρύψουν
τον θάνατο του παππού-8 Δεκεμβρίου 1966, ημέρα
του ναυαγίου στη Φαλκονέρα- ευφυΐα του ή κουταμάρα τους;
Μαυροφορεμένοι, προσπάθησαν.
Έχει τα τετρακόσια του κάτω από ένα κασκέτο, φθινοπωρινοί
περίπατοι, απογυμνωμένες απ’ τα πράγματα σημασίες, μια ιδεατή
θηκιαστή εκεί, αλλά(κάποτε-κάποτε) κι ένα πελώριο
αμόνι, η ομοίωση:

"τα πόδια της φωσφόριζαν σαν πινακίδες νέον".