Το πώς καταρρέουν όλα είναι από παλιά ένα μυστήριο.
Λες και οι τοίχοι έχουν μέσα τους σεισμό.
Πρώτα τα φύλλα και μετά η ψυχή. Φθορά σε κίτρινο.
Δεν είναι η υγρασία το λάθος.
Το νερό ήταν εκεί από την αρχή.
Περίμενε μυστηριωδώς να εκτιναχθεί. –

Μακριά στο βάθος των μαλλιών μου
ζει ένα ζωο πιο άγριο κι από μένα.
Το ταΐζω και φοβάμαι.
Μην δε χορτάσει, ποια πτώση τότε θα του υποσχεθώ…