Τα λόγια του δρόμου

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

«Να έχεις πάντα κάτι για το δρόμο όταν φεύγεις..»
τρέκλιζε η φωνή σου σιγηρά στα πέλαγα...
Το σύμφωνο το τελευταίο της
δυο σπιθαμές του πόνου τρεχαντήρι.
Κι έσβηνα μαζί με τα γερμένα πλατανόφυλλα
και με τον ήχο της αλήθειας να μου τρώει
ό,τι πολύ αγάπησα και το ονομάτισα στο χρόνο «ξένο».
Θυμήθηκα τη συμβουλή σου.
Ξετρύπωσα απ’τις τσέπες μου
δώδεκα κύβους πεταμένης αγάπης
που τα’χε κρύψει η πένα σου σε κίτρινο χαρτί.
Δεν είναι δύσκολο να σ’αρνηθώ κάθε που λείπεις...
Πέφτει το χέρι μου από το βέβαιο γρανάζι του
εκλείποντας τη δύναμη του όλη σε μια απουσία.
Μοσχοβολούν λιβάνι οι στιγμές
πεθαμένες όντας στη θύμησή μου
μα εγώ αρνιέμαι
Ακόμα αρνιέμαι να αφεθώ
και κουβεντιάζω κάθε απόβραδο τους ίσκιους
με το ανυπόφορο πλατάγισμα της λύπης.
Ποιος να μ’ακούσει που βουβά ανοιγοκλείνω
όχι τα χείλη μα τα βλέφαρα;
Δική μου η μάχη. Χτίζω το φόβο μου με στέρεο υλικό
και τον γκρεμίζω απ’αρχής με ένα δάκρυ.
Θυμάμαι ακόμα τη φωνή σου να τρεκλίζει.
Θυμάμαι ακόμα την αλμύρα της να πίνω, να σωθώ.
Θα’ρθει και πάλι η νύχτα.
Το σκοτάδι της θα κρύψω μες στη φούχτα μου
μ’ένα χαμόγελο ανθισμένων γιασεμιών.
Το φως ..το βρήκα...
Φεύγω, εντάξει.
Μα ο δρόμος;
Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν στην πίσσα οφείλω το υλικό μου.
Ποιο δρόμο να πάρω, δε μου’πες.
Κι εγώ σε κάλεσα Νηρίηδα ξανά
να’ρθεις και να μου κλέψεις τα πηγάδια.
Έτσι χορταίνει η παραίσθηση σου μόνο.
Κι ο δρόμος; Ξέχνα το δρόμο. Εδώ θα μείνω.
Είμαι από χώμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-06-2009